Vanochtend op BNR een column van de adjunct-hoofdredacteur. Die had het over Ijsland en Bos. Hij betoogde dat Bos voor zijn beurt ging door de nederlandse spaarders (die welbewust een risico namen door hun spaargeld buiten de EU te beleggen op een bank die een onreëele rente rekent) hun geld te garanderen, zelfs hoger dan het bedrag van de deposito-garantie.
Wat hij daar feitelijk deed was het risico bij de burger wegnemen en bij de nederlandse staat neer te leggen. Hij had daarvoor geen wettelijke basis, noch verplichting. Wel leverde het hem tijdelijk een aantal zetels op. Hij verklaarde zich solidair met de binnenlandse spaarders, ongeacht de gevolgen.
Nu probeert hij namens de nederlandse regering, geholpen door de britten en de IMF (die notabene geleid wordt door een Nederlander op het ogenblik. Is dat geen belangenverstrengeling? Dient die niet tijdelijk opzij te stappen zodra het over Nederland zelf gaat?), de IJslanders onder druk te zetten om per inwoner 4000 euro te betalen voor het risico wat eigenlijk de nederlandse spaarders (en regering) op zich namen.
Dat is niet bepaald solidair. Bos' solidariteit geldt blijkbaar alleen voor Nederland, en niet voor het verre IJsland. Erger nog, zijn nederlandse solidariteit gaat ten koste van de welvaart van anderen. Vreemd genoeg verbaast het mij niets. Tijdens de debatten bij het europese grondwets-referendum maakte Bos al uitspraken waardoor duidelijk was dat zijn solidariteit zich beperkte tot Nederland. Het is jammer dat hij dat daadwerkelijk tot uitvoer brengt.
Ik ben geen rasechte socialist, en zeker geen communist, maar de uitspraak "arbeiders aller landen" is blijkbaar ook voor de PvdA geen vanzelfsprekendheid meer. Daarom viert Nederland ook geen Dag van de Arbeid. Zingen ze de Internationale nog wel bij de PvdA-congressen?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten